راز موفقیت الدن رینگ در مقایسه با دیگر بازی های دنیا باز چیست؟ - تنها پیامک

برخلاف بسیاری از عناوین تریپل ای که در آن ها دنیا باز پلتفرمی برای رفتن از یک فعالیت به فعالیت دیگر است بازی هایی مانند نفس وحش و الدن رینگ این بوم را به مکانی برای یادگیری و فتح تبدیل می نمایند و به نظر من این عملی شگفت انگیز است. و در اینجاست که به عنوان مقاله می رسیم. این مقاله تحلیلی از دنیا آزاد بازی الدن رینگ و تمام آنچه که در آن به درستی صورت گرفته می باشد.

نحوه طراحی الدن رینگ به گونه ای است که آن را از بازی هایی مثل نفس وحش متمایز می نماید، آمادگی آن و یا بهتر بگویم کله شقی آن برای پنهان کردن فریبنده ترین محتویاتش از بازیکن به هر شکل ممکن جذابیت ویژه ای به بازی می دهد. آن طوری که شما سرزمین های میانی را در الدن رینگ به چالش می کشید با تمام بازی هایی که پیش از این انجام داده ام فرق دارد. اغلب اوقات سیاه چال ها یا بأس های مخفی در گوشه و کنار دنیا پیدا می شوند یا آپگریدهای مهم و حیاتی که به صورت تصادفی بر بالای یک ویرانه دور افتاده قرار داده شده تا یادبود اعصار فراموش شده باشد.

بازی دائماً شما را دعوت به تفحص می نماید و این کار به وسیله اینکه شما هر لحظه در بازی را در معیت حس کنجکاوی سپری می کنید به انجام می رساند. هر قدم رو به جلو در سرزمین های میانی بازیکن را با احتمالات تازه روبرو می نماید. در نبود مکانیسم هایی مانند نشانه های جهتیابی، نشانه های مأموریت ها یا ژورنال ها، دنیا باز الدن رینگ دیگر کانالی برای هدایت شما از یک نقطه به نقطه بعدی نیست و دیگر سفرهایتان با وجود یک نشانه که دائماً در صفحه نمایش دیده می گردد تا به شما بگوید به کجا باید بروید محدود نشده است.

با از بین بردن تمامی هدایت ها از فاکتورهای خارجی و دائماً ثابت کردن به بازیکن که در گوشه کناره های یک خرابه دور افتاده چیز با ارزشی وجود دارد الدن رینگ معضل درونی درهم کوبنده انتخاب یک جهت و حرکت در آن جهت را برای بازیکن شعله ور می نماید. دیگر بحث رفتن به سوی محل تعیین شده نیست بلکه حرف از درگیری ذهنی بازیکن بر سر انتخاب مقصدش می باشد صبر کن باید به سمت غرب بروم؟ دارم یک راهی که به بالای کوه می رود را در آنسو می بینم. اوه صبر کن! یک برج بزرگ در شرق اینجا قرار گرفته است آیا اول به آنجا بروم یا مستقیماً به این قلعه ای که می خواستم غارتش کنم حمله کنم؟ به نظر من سایر بازی های دنیا باز باید در راه دستیابی به چنین سطح از آزادی عملی کوشش نمایند.

علاوه بر این نحوه ساخت و طراحی دنیا نیز قابل توجه است. اقلیم آن سردرگم نماینده و تا حدی شبیه هزارتو است. خیلی راحت می توان در این دنیا خیالی گم شد و قدرت جهت یابی خود را از دست داد و سر از مکانی کاملاً متفاوت از آنچه که در ابتدا سعی داشتید به سراغش بروید دربیاورید و در عوض چیزی تازه را کشف کنید. دنیا بازی حسی تماماً متفاوت با سایر بازی های دیگری دارد که دنیا باز در آن ها بر اساس قوانین و الگوریتم های تعیین عمل می نماید. این دنیا به برترین شکل ممکن غیرطبیعی به نظر می رسد گویی بازیکنان به دنیا ایجاد شده تنها چند سال پس از بیگ بنگ قدم گذاشته اند. این نبود جهت و جهت تعیین فواید خوبی برای بازی به همراه دارد زیرا به بازیکن یک درس مهم یاد می دهد. او به آن ها می گوید هر جهت جهت درست است و با اینکه بازی محدودیت سطحی بر روی مناطقی قرار می دهد که نباید در بخش آغازین بازی واردش شوید ولی در کنار آن حس شگفت زدگی و کنجکاوی را به بازیکن القا می نماید تا او را به تکاپو و تماشا تمامی آنچه که دنیا برای ارائه دارد وادارد.

یکی دیگر از نکات بسیار مهم درباره الدن رینگ سرگرم نماینده بودن سفر کردن در دنیا آن است. کنترل تورنت روان می باشد و جهش ها و حرکاتش به میزان کافی وزن دارند که هم آن ها را طبیعی و واقعی جلوه داده و هم بازیکن را از یکنواختی خسته نکند.

در دفاع از دنیا های آزاد معمولی و سنتی من می دانم که خیل عظیمی از بازیکنان به این سبک علاقه ویژه ای دارند. بازیکنان دوست دارند فعالیت های درج شده در یک لیست را انجام دهند و به همین علت است که بازی هایی همانند هورایزن زیرو داون، فار کرای 3 تا 6، شبح تسوشیما جز محبوب ترین و پر فروش ترین بازی ها هستند. این بازی ها مانند فست فود هستند که هر چند دقیقه یک بار انفجاری از دوپامین را به همراه دارند و این حقیقتی است که من به خوبی آن را درک می کنم ولی وقتی نصف صنعت بازیسازی با فست فود اشباع شده با مشکل رو به رو می شویم.

در صنعتی که بیشتر سازندگان ریسک نمی نمایند و در عین حال سعی دارند بیشترین دموگرافیک را به محصولات خود جذب نمایند الدن رینگ یک پیشخوان بزرگ از انواع غذاهای منتخب ارائه می نماید که برای مخاطبان خاص تهیه شده است و همین حرکت دلیرانه یکی از باور نکردنی ترین دستاوردهای بازی می باشد. موفقیت فوق العاده چشمگیر الدن رینگ بعلاوه ثابت می نماید که بسیاری از بازیکنان از این فرمول تکراری به قدری خسته شده اند که بازی هایی که سعی دارند حتی کمی از جهت تعیین شده دور شوند مورد توجه و تحسین بی حد و میزان قرار می گیرند. و همین که الدن رینگ به جایگاه ششمین بیشترین بازی صورت گرفته تک نفره تاریخ در استیم دست یافت آن هم تنها چند هفته پس از عرضه اش گواه این حقیقت است.

الدن رینگ هیولایی کمیاب است که به ندرت این روزها شاهد آن هستیم. با افزایش قیمت ساخت بازی های تریپل ای، ناشران فرمول های آزمایش پس داده را به سازندگان تحمیل می نمایند تا از فروش بازی هایشان مطمئن شوند. بازی ها دیگر کمتر آثار هنری بدیع به حساب می آیند و به تدریج دارند به اقتباس هایی از شابلون های تست شده و جواب پس داده تبدیل می شوند. این مسئله موجب پیش آمدن سوالی جالب اما ترسناک می گردد. آیا الدن رینگ در آینده منشأ فرمولی می گردد که بار دیگر بازیکنان از آن خسته خواهند شد؟ یا بازی صرفاً در مقام خود به عنوان پیشگامی در کنار برترین ها باقی خواهند ماند؟

یکی از اساسی ترین سوالاتی که درباره الدن رینگ پرسیده می گردد این است که میراث آن چه خواهد بود و شش یا هفت سال آینده چطور از این بازی یاد خواهد شد. در حال حاضر، تنها چیزی که می توان گفت این است که طراحی و ساخت دنیای همانند الدن رینگ نیازمند مقادیر فوق العاده ای اشتیاق، پشتکار و خویشتن داری است. خویشتن داری از قرار ندادن سیستم هایی برای هدایت بازیکن به تمامی چیزهای هیجان انگیزی که شمای سازنده وقت قابل توجهی را صرف طراحی یکایک آن ها نموده اید.

بازی ای در این سطح و ابعاد به شدت نایاب است و همین که وجود دارد و تا این حد به تمامی زوایای آن توجه شده ثابت می نماید فرام سافتور یکی از با استعدادترین استودیوهای سازنده بازی های ویدیویی در صنعت بازیسازی است.

منبع: Exputer