اصطلاح 120 سال زنده باشی از کجا آمده است؟ - تنها پیامک

حکایت 120 ساله شدن

این جمله را زیاد شنیده ایم، مخصوصااز زبان قدیمی ترها که می گویند، ایشالا صد و بیست سال زنده باشی!

در ایران باستان هر یک از سی روز ماهنامی داشته اند؛ روز نخست اورمزد بوده و شش روز پسین نام شش امشاسپند را بر خودداشته اند. در ایران به آیین بوده است که هرگاه نام روز و ماه یکی می شد، جشن می گرفتند.این جشن ها را امردادگان (روز هفتم امرداد)، تیرگان (روز سیزدهم تیر)، مهرگان (روزشانزدهم مهر)، سپندارمذگان (روز پنجم اسفند) و مانند این ها می نامیدند. یادآوری می شودکه در ایران کهن همه ماه ها را سی روزه می گرفتند (پس، برای نمونه روز سیزدهم تیرباستانی، دهم تیر کنونی و پنجم اسفند باستانی، بیست و نهم بهمن کنونی می شود)؛ سپسدر پایان سال 5 روز را به نام پنجه دزدیده می خواندند که در آن به شادی و آمادهشدن برای نوروز می پرداختند. می دانیم که سال خورشیدی 365 روز و 6 ساعت و اندیاست. امروزه برای در شمار آوردن این 6 ساعت، در هر 4 سال یک سال را 366 روزه (کبیسه)می گیریم. تا زمان ساسانیان به آیین بود که به جای این کار، هر 120 سال یک سال را13 ماهه بگیرند. این یک ماه را مردمان دست از کار می کشیدند و به کامرانی و سرخوشیمی گذراندند. اگر امروز هم ایرانیان برای کسان و دوستان خود زندگی 120 ساله آرزو می کنندو یا اگر کسی سخن از مرگ خود بگوید، مخاطب بی درنگ می گوید بعد از 120 سال، ریشهدر همین نکته دارد؛ یعنی امیدوارم 120 سال زنده باشی تا آن یک سال 13 ماهه و آنماه ویژه را ببینی!

گفتنی ها و آیین های به جا مانده ازباورهای کهن در زندگی امروزی ایرانیان فراوان است و بسی از آن ها ریشه در رویدادهایبرجسته سال شماری باستانی ایران دارند؛ نمونه دیگر این که اگر بیش تر خانواده هایایرانی شب جشن نوروز ماهی و سبزی پلو نوش جان می کنند، نگاه به این نکته دارد کهبرج اسفند، برج ماهی (حوت) است و خوردن ماهی می گوید که اسفند به پایان رسید!