چگونه پل رویال جورج بر فراز دره ساخته شد و به نماد آمریکا تبدیل گشت - تنها پیامک

اگر علاقمند به سفر با بهترین تور آمریکا هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم تور آمریکا از نیویورک، واشنگتن، لس آنجلس، سان فرانسیسکو و لاس وگاس دیدن کنید و بهترین تجربه سفر را داشته باشید.

در ارتفاع 291 متری (956 فوت) بر فراز این رود خروشان، سازه‌ای فولادی و چوبی معلق است که گویی قوانین فیزیک را به چالش می‌کشد: پل رویال جورج. این پل صرفاً یک مسیر عبور نیست؛ بلکه یک مقصد است. برخلاف تقریباً تمام پروژه‌های مهندسی عمران بزرگ دوران خود که برای حل مشکلات حیاتی حمل‌ونقل و تجارت ساخته می‌شدند، پل رویال جورج با یک هدف منحصر به فرد و انقلابی متولد شد: فراهم کردن نقطه‌ای برای تماشا و تحسین منظره. این سازه هرگز بخشی از یک سیستم جاده‌ای یا بزرگراهی نبوده است؛ بلکه به عنوان یک جاذبه توریستی محض طراحی و ساخته شد تا بازدیدکنندگان بتوانند زیبایی دست‌نخورده جنوب کلرادو را از منظری بی‌بدیل تجربه کنند. این رویکرد، نشان‌دهنده یک تغییر پارادایم در انگیزه‌های ساخت‌وسازهای عظیم بود؛ ایده‌ای که بر اساس آن، خودِ عملِ «نگاه کردن» به طبیعت می‌توانست به یک محرک اقتصادی و مهندسی کافی تبدیل شود. این پل، شرط‌بندی بزرگی بر روی قدرت نوظهور صنعت گردشگری در آمریکای اوایل قرن بیستم بود.

تاریخچه این دره بسیار قدیمی‌تر از پل است. شواهد ماقبل تاریخ در صخره‌های گرانیتی آن نهفته است و این منطقه برای قرن‌ها پناهگاه زمستانی بومیان آمریکایی «یوته» (Ute) بوده است. در اواخر قرن نوزدهم، این دره به صحنه نبردی شدید میان دو شرکت راه‌آهن بزرگ، «دنور و ریو گراند» و «اچیسون، توپکا و سانتافه»، تبدیل شد که برای به دست آوردن حق عبور از این تنگه باریک با یکدیگر رقابت می‌کردند؛ رویدادی که به «جنگ رویال جورج» معروف شد. این تاریخ غنی، بستری را فراهم کرد که در آن، ایده ساخت یک پل نه تنها به عنوان یک شاهکار مهندسی، بلکه به عنوان اوج داستان تعامل انسان با این چشم‌انداز باشکوه، شکل گرفت.

رویای عبور از خلأ: از پل شیشه‌ای تا چشم‌انداز یک تگزاسی

میل به تماشای اعماق رویال جورج از نقطه‌ای امن و هیجان‌انگیز، دهه‌ها پیش از آنکه کلنگی بر زمین زده شود، وجود داشت. از دهه 1870، گردشگران با اسب یا کالسکه به این منطقه می‌آمدند و برای دیدن منظره، خود را روی چهار دست و پا تا لبه‌های صخره‌ای و خطرناک دره می‌کشاندند تا بتوانند نگاهی به پایین بیندازند. این تجربه دلهره‌آور اما پرکشش، به وضوح نشان می‌داد که یک نیاز اساسی وجود دارد: سازه‌ای که بتواند این منظره را بدون خطر و با شکوهی بیشتر در اختیار همگان قرار دهد.

این آرزو، تخیل بسیاری را برانگیخت و منجر به ارائه پیشنهادهای بلندپروازانه‌ای شد که هرچند هرگز به واقعیت نپیوستند، اما راه را برای پروژه نهایی هموار کردند. در حدود سال 1900، مردی با الهام از ساخت پل بروکلین، طرحی اولیه از پلی بر فراز دره را ترسیم کرد و آن را در ویترین خواربارفروشی پسرعمویش در شهر «کنیون سیتی» (Cañon City) به نمایش گذاشت. طرح بعدی، ایده‌ای حتی جسورانه‌تر بود: ساخت یک راه‌آهن برقی توریستی که مسافران را به دره می‌آورد و در آنجا، آن‌ها از روی پلی با کف شیشه‌ای به ضخامت 1.5 اینچ عبور می‌کردند تا هیجان راه رفتن بر روی هوا را تجربه کنند. در اوایل دهه 1920 نیز، فرد دیگری پیشنهاد داد که در ازای دریافت یک قرارداد 15 ساله برای اداره یک مرکز تفریحی در بالای دره، یک پل عابر پیاده خواهد ساخت، اما او نتوانست در مهلت مقرر پروژه را به انجام برساند.

این تلاش‌های نافرجام نشان داد که مانع اصلی، کمبود تخیل نبود، بلکه فقدان ترکیبی از سرمایه کافی و تخصص مهندسی اثبات‌شده بود. این بن‌بست سرانجام در سال 1928 شکسته شد، زمانی که مردی از تگزاس به نام «لان پایپر» (Lon P. Piper) وارد صحنه شد. پایپر، رئیس شرکت پل و سرگرمی رویال جورج، پس از بازدید از دره با اطمینان اعلام کرد که می‌تواند پلی برای عبور خودروها بر فراز آن بسازد. اعتماد به نفس او بی‌دلیل نبود؛ او به تازگی پروژه ساخت چهار پل بر روی رودخانه ریو گراند بین تگزاس و مکزیک را به پایان رسانده بود. او نه تنها یک ایده، بلکه یک طرح اجرایی معتبر و سرمایه لازم را به همراه داشت.

پایپر برای تحقق این چشم‌انداز، یک مهندس و پیمانکار برجسته به نام «جورج ای. کول» (George E. Cole) را به عنوان مهندس ارشد استخدام کرد؛ مردی که به عنوان یک متخصص مطلق در ساخت پل شهرت داشت. این اتحاد میان یک کارآفرین رؤیاپرداز (پایپر) و یک متخصص عمل‌گرا (کول)، همان حلقه مفقوده‌ای بود که طرح‌های قبلی فاقد آن بودند. شرکت پایپر یک قرارداد اجاره 20 ساله با شهر کنیون سیتی، که مالکیت زمین را از سال 1906 با حکم کنگره در اختیار داشت، منعقد کرد تا این جاذبه توریستی را بر روی اراضی عمومی بسازد و اداره کند. بدین ترتیب، رویایی که دهه‌ها در ذهن‌ها پرورانده شده بود، سرانجام در آستانه تحقق قرار گرفت.

شاهکار مهندسی در هفت ماه: ساخت پل در سال 1929

با فراهم شدن مقدمات، پروژه ساخت پل رویال جورج در 5 ژوئن 1929 آغاز شد و آنچه در ادامه رخ داد، یکی از فصل‌های شگفت‌انگیز تاریخ مهندسی عمران است. تیمی متشکل از حدود 80 کارگر شجاع، تحت هدایت جورج کول، در مدتی کمتر از هفت ماه، این سازه عظیم را بر فراز دره برافراشتند. پل در 8 دسامبر 1929 برای بازدید عموم افتتاح شد، یک رکورد زمانی حیرت‌انگیز برای پروژه‌ای با این مقیاس و در چنین ارتفاعی.

هزینه نهایی ساخت پل 350,000 دلار بود که 100,000 دلار از بودجه اولیه 250,000 دلاری فراتر رفت. این افزایش هزینه یک دلیل مشخص داشت: یک تصمیم هوشمندانه و فرصت‌طلبانه که در حین ساخت پل گرفته شد. مهندسان پس از شروع کار متوجه یک «شکاف عالی» در صخره‌های کنار پل شدند و دریافتند که این مکان برای ساخت یک راه‌آهن شیب‌دار (Incline Railway) برای رساندن بازدیدکنندگان به کف دره ایده‌آل است. این تصمیم، پروژه را از یک جاذبه منفرد به یک تجربه چندلایه تبدیل کرد؛ بازدیدکنندگان نه تنها می‌توانستند از بالا به پایین نگاه کنند، بلکه می‌توانستند به پایین سفر کنند. این حرکت استراتژیک، جذابیت پارک را به شدت افزایش داد و اساساً آن را از یک «پل» به یک «پارک تفریحی» تبدیل کرد.

مشخصات فنی و فرآیند ساخت

پل رویال جورج با مشخصات فنی چشمگیری ساخته شد که در زمان خود یک شاهکار محسوب می‌شد:

• طول کل: 384 متر (1,260 فوت).
• دهانه اصلی (فاصله بین دو برج): 268 متر (880 فوت).
• عرض: 5.5 متر (18 فوت).
• ارتفاع از سطح رودخانه: 291 متر (956 فوت).
• برج‌ها: دو برج فولادی که برج شمالی به دلیل ناهمواری زمین 150 فوت (46 متر) و برج جنوبی 110 فوت (34 متر) ارتفاع دارند.
• کابل‌های اصلی: دو کابل عظیم که هر کدام از 2,100 رشته سیم فولادی گالوانیزه تشکیل شده‌اند و مجموعاً قادر به تحمل وزنی بیش از 2,000,000 پوند (حدود 907 تن) هستند.
• عرشه: عرشه پل از 1,257 تخته چوب درخت صنوبر داگلاس تشکیل شده است.

فرآیند ساخت با یک چالش اساسی آغاز شد: چگونه اولین کابل را از یک سوی دره به سوی دیگر منتقل کنند؟ راه‌حل مهندسان ساده و مبتکرانه بود. آن‌ها ابتدا دو کابل فولادی نیم اینچی را به کف دره فرستادند، در آنجا به هم متصل کردند و سپس کابل یکپارچه را به بالای دره کشیدند. این کابل اولیه به عنوان راهنما عمل کرد تا 4,200 رشته سیم مجزا که کابل‌های اصلی را تشکیل می‌دادند، یک به یک از عرض دره کشیده شوند.

یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد طراحی پل، عدم استفاده از خرپای عمودی برای استحکام‌بخشی به عرشه بود؛ عنصری که در پل‌های معلق سنگین رایج است. از آنجایی که این پل برای حمل‌ونقل سنگین طراحی نشده بود، مهندسان به جای آن از کابل‌های باد (wind cables) برای ایجاد پایداری استفاده کردند. این انتخاب طراحی نه تنها در زمان و هزینه صرفه‌جویی کرد و به تکمیل سریع پروژه کمک نمود، بلکه باعث شد عبور از پل با لرزش‌ها و تکان‌های خفیفی همراه باشد که به طور متناقضی، به هیجان و جذابیت آن برای گردشگران می‌افزاید.

شاید شگفت‌انگیزترین جنبه ساخت پل، رکورد ایمنی آن باشد. با وجود خطرات کار در چنین ارتفاعی، کل پروژه بدون هیچ‌گونه تلفات جانی یا جراحت جدی به پایان رسید. به کارگران کفش‌های مخصوصی با کفی‌های مکنده داده شده بود و به آن‌ها آموزش داده بودند که پاهای خود را روی سطوح بکشند و هرگز به پایین نگاه نکنند. این دستاورد، گواهی بر مدیریت دقیق و توجه بالای جورج کول به ایمنی تیمش بود.

پلی در گذر زمان: از رکود بزرگ تا ثبت در تاریخ

پل رویال جورج در شرایطی افتتاح شد که اقتصاد آمریکا در آستانه یکی از تاریک‌ترین دوران خود قرار داشت. تنها چند هفته پس از شروع به کار پل در اواخر سال 1929، بازار سهام سقوط کرد و رکود بزرگ آغاز شد. این شروع ناگوار، چالش‌های مالی جدی برای سرمایه‌گذاران آن ایجاد کرد. اگرچه مردم در طول دوران رکود همچنان از پارک بازدید می‌کردند، اما تعداد آن‌ها به مراتب کمتر از پیش‌بینی‌ها بود و درآمد حاصله برای بازپرداخت سرمایه‌گذاری کافی نبود. این مشکلات مالی سرانجام باعث شد که لان پایپر در سال 1947، پل و حق اجاره آن را به گروهی از بازرگانان از جمله «کلینت مورچیسون»، غول نفتی تگزاسی، بفروشد.

با وجود این آغاز دشوار، پل به سرعت جایگاه خود را به عنوان یک شگفتی جهانی تثبیت کرد. از روز افتتاح، پل رویال جورج با ارتفاع 291 متری خود، عنوان «بلندترین پل جهان» را به خود اختصاص داد. این یک عنوان معتبر بود که پل برای مدتی طولانی و باورنکردنی، به مدت 72 سال، آن را حفظ کرد. این دوره طولانی، نام رویال جورج را در کتاب‌های رکورد و اذهان عمومی به عنوان نمادی از برتری مهندسی آمریکا حک کرد.

این سلطه سرانجام در قرن بیست و یکم به پایان رسید. در سال 2001، پل «لیوگوانگهه» (Liuguanghe Bridge) در چین با ارتفاعی اندکی بیشتر، رکورد بلندترین پل جهان را از رویال جورج گرفت. دو سال بعد، در سال 2003، با افتتاح پل «رودخانه بیپان» (Beipan River Guanxing Highway Bridge)، باز هم در چین، عنوان بلندترین پل «معلق» جهان نیز از آن گرفته شد. این رویدادها، آغازگر عصر جدیدی در ساخت پل‌های مرتفع بود که عمدتاً توسط پروژه‌های عظیم زیرساختی در چین هدایت می‌شد.

با این حال، از دست دادن رکوردهای جهانی از اهمیت تاریخی و جایگاه نمادین پل رویال جورج نکاست. این پل همچنان با افتخار عنوان «بلندترین پل معلق در ایالات متحده آمریکا» را در اختیار دارد. اهمیت آن به عنوان یک میراث ملی در سپتامبر 1983 با ثبت در «فهرست ملی اماکن تاریخی» به رسمیت شناخته شد. در سال‌های 2018 و 2019، این جایگاه با ثبت علامت تجاری «پل آمریکا» (America's Bridge) برای آن، بیش از پیش تثبیت شد؛ عنوانی که به افتخار کارگران آمریکایی و نبوغ مهندسی این کشور به آن اعطا گردید.

آزمون آتش: آتش‌سوزی 2013 و تولدی دوباره

در 11 ژوئن 2013، پل رویال جورج با بزرگترین آزمون بقای خود در تاریخ نزدیک به یک قرن حیاتش روبرو شد. یک آتش‌سوزی ویرانگر که منشأ انسانی داشت، به سرعت در سراسر پارک گسترش یافت و منظره‌ای آخرالزمانی را رقم زد. طی چند روز، شعله‌های آتش بیش از 3,218 هکتار از اراضی را سوزاند که بخش عمده آن متعلق به پارک بود.

میزان تخریب زیرساخت‌های پارک تقریباً کامل بود. از 52 ساختمان موجود در محوطه، 48 ساختمان به تلی از خاکستر تبدیل شدند. تله‌کابین هوایی (aerial tram) که از دهه 1960 بازدیدکنندگان را جابجا می‌کرد، به طور کامل از بین رفت و راه‌آهن شیب‌دار تاریخی که از سال 1931 فعال بود، به شدت آسیب دید و برای همیشه از کار افتاد. به نظر می‌رسید که این فاجعه، پایانی بر داستان پارک رویال جورج باشد.

اما در میان این ویرانی، یک معجزه رخ داد. خودِ پل، با ساختار فولادی و عرشه چوبی‌اش، تقریباً سالم باقی مانده بود. آتش تنها حدود 100 تخته از 1,292 تخته چوبی عرشه را سوزانده بود و به اسکلت اصلی و کابل‌های فولادی آن هیچ آسیب جدی وارد نشده بود. بقای پل در دل جهنم، به نمادی قدرتمند از استقامت و پایداری تبدیل شد.

این فاجعه، به طرز شگفت‌انگیزی به یک کاتالیزور برای نوسازی و تحول تبدیل شد. مدیران پارک، حتی پیش از خاموش شدن آخرین شعله‌ها، متعهد به بازسازی کامل مجموعه شدند. این آتش‌سوزی فرصتی غیرمنتظره را برای «بازآفرینی کامل» این جاذبه توریستی فراهم آورد. بسیاری از ساختمان‌های نابودشده، سازه‌هایی قدیمی بودند که در دهه‌های 1930 تا 1950 ساخته شده بودند. اکنون فرصتی برای طراحی و ساخت یک پارک مدرن و متناسب با نیازهای گردشگران قرن بیست و یکم به وجود آمده بود.

پروژه بازسازی با بودجه‌ای 30 میلیون دلاری و با سرعتی فوق‌العاده آغاز شد. پس از پنج ماه عملیات تخریب و پاکسازی، ساخت‌وسازهای جدید کلید خورد و سرانجام در ماه مه 2015، پارک رویال جورج با چهره‌ای کاملاً جدید بازگشایی شد. یک مرکز بازدیدکنندگان مدرن، تله‌کابین‌های جدید (Gondolas) و جاذبه‌های هیجان‌انگیز تازه، جایگزین امکانات قدیمی شده بودند. نتیجه این تولد دوباره، خیره‌کننده بود. در سال 2015، پارک با جذب نزدیک به 350,000 بازدیدکننده، رکورد حضور گردشگر در تاریخ خود را شکست که 20 درصد بیشتر از آمار پیش از آتش‌سوزی بود. این موفقیت، درآمدهای بی‌سابقه‌ای را برای پارک و شهر کنیون سیتی به ارمغان آورد و ثابت کرد که پل و پارک، از دل خاکستر خود قوی‌تر از همیشه برخاسته‌اند.

فراتر از یک پل: تجربه مدرن پارک رویال جورج

امروزه، پارک رویال جورج یک مجموعه تفریحی 360 هکتاری است که تجربه‌ای بسیار فراتر از عبور از یک پل را ارائه می‌دهد. این پارک با هوشمندی، هویت تاریخی خود را با هیجان و ماجراجویی مدرن در هم آمیخته و یک مدل تجاری موفق مبتنی بر «ماجراجویی طبقه‌بندی‌شده» را پیاده کرده است. این مدل به گونه‌ای طراحی شده که برای طیف وسیعی از بازدیدکنندگان، از خانواده‌های دارای فرزند خردسال گرفته تا جویندگان هیجان، جذاب باشد.

تجربه اصلی و قلب تپنده پارک، همچنان قدم زدن بر روی 1,257 تخته چوبی پل است. احساس معلق بودن در ارتفاع 291 متری، با وزش باد در میان دره و تماشای مناظر پانورامیک از رود آرکانزاس و کوه‌های راکی، تجربه‌ای فراموش‌نشدنی است. این بخش از پارک، به همراه تله‌کابین‌های هوایی، هسته اصلی جاذبه را تشکیل می‌دهد که برای عموم بازدیدکنندگان با بلیط ورودی اصلی در دسترس است.

جاذبه‌های اصلی پارک

• تله‌کابین‌های هوایی (Aerial Gondolas): این کابین‌های قرمز رنگ و مدرن، جایگزین تله‌کابین قدیمی شده‌اند و سفری آرام و دیدنی را در طول 2,200 فوت بر فراز دره فراهم می‌کنند. با پنجره‌های 360 درجه، این تله‌کابین‌ها منظره‌ای بی‌نظیر از پل، دره و کل پارک را به نمایش می‌گذارند و در بلیط ورودی گنجانده شده‌اند.

• زیپ‌لاین کلاد اسکریپر (Cloudscraper Zip Line): این جاذبه که به عنوان «بلندترین زیپ‌لاین آمریکا» شناخته می‌شود، برای کسانی است که به دنبال هیجان بیشتر هستند. مسافران در ارتفاع 365 متری (1,200 فوت) از سطح رودخانه، به صورت موازی با پل، از یک سمت دره به سمت دیگر پرواز می‌کنند. این یک تجربه نفس‌گیر و بدون نیاز به استفاده از دست است که به یکی از محبوب‌ترین فعالیت‌های پارک تبدیل شده است.

• اسکای‌کوستر رویال راش (Royal Rush Skycoaster): این وسیله که لقب «ترسناک‌ترین اسکای‌کوستر جهان» را یدک می‌کشد، اوج آدرنالین را به بازدیدکنندگان تزریق می‌کند. یک تا سه مسافر به بالای یک برج 100 فوتی کشیده می‌شوند و سپس با شمارش معکوس، در یک سقوط آزاد با سرعت 80 کیلومتر بر ساعت (50 مایل بر ساعت) به سمت دره رها می‌شوند و تا ارتفاع 365 متری بر فراز رودخانه تاب می‌خورند.

• ویا فراتا (Via Ferrata): برای ماجراجویان واقعی، این تجربه کوهنوردی هدایت‌شده بر روی دیواره‌های گرانیتی دره طراحی شده است. شرکت‌کنندگان با استفاده از پله‌ها و کابل‌های آهنی و تحت نظارت راهنمایان حرفه‌ای، مسیرهای مشخصی را بر روی صخره‌ها طی می‌کنند و دره را از زاویه‌ای کاملاً جدید کشف می‌کنند.

علاوه بر اینها، پارک شامل امکاناتی برای تمام اعضای خانواده است، از جمله محوطه بازی کودکان «تامی ناکر» (Tommy Knocker Playland) و سالن تئاتر «پلازا» که مستندی کوتاه درباره تاریخچه پل و دره نمایش می‌دهد. این تنوع جاذبه‌ها نشان می‌دهد که مدیریت پارک با موفقیت توانسته است از یک جاذبه تاریخی، یک موتور اقتصادی مدرن بسازد که در آن، پل به عنوان قلب تاریخی مجموعه عمل می‌کند و وسایل هیجان‌انگیز، نیروی محرکه اقتصادی آن هستند.

میراثی ماندگار: نماد کلرادو و تأثیر اقتصادی آن

میراث پل رویال جورج بسیار فراتر از رکوردهای ارتفاع و مشخصات مهندسی آن است. این پل در طول نزدیک به یک قرن، به بخشی جدایی‌ناپذیر از هویت فرهنگی و اقتصادی کلرادو تبدیل شده است. داستان آن، روایتی کلاسیک از کارآفرینی، ریسک‌پذیری، استقامت در برابر ناملایمات و نوآوری مداوم است که آن را به یک نمونه کوچک از تاریخ اقتصادی و فرهنگی آمریکا بدل کرده است.

این پارک یکی از ارکان اصلی صنعت گردشگری در جنوب کلرادو است که سالانه به طور متوسط بیش از 350,000 بازدیدکننده را به خود جذب می‌کند و از زمان افتتاح تا کنون، میزبان بیش از 26 میلیون نفر بوده است. تأثیر اقتصادی سالانه آن بر منطقه بین 25 تا 30 میلیون دلار تخمین زده می‌شود که نقشی حیاتی در رونق کسب‌وکارهای محلی ایفا می‌کند.

یکی از منحصربه‌فردترین جنبه‌های میراث این پل، رابطه همزیستی آن با شهر کنیون سیتی است. پارک بر روی زمینی که متعلق به شهر است فعالیت می‌کند و در ازای آن، بخش قابل توجهی از درآمد خود را به عنوان حق اجاره به شهر پرداخت می‌کند. این مدل مشارکت دولتی-خصوصی به قدری موفق بوده است که به شهر کنیون سیتی اجازه داده تا پایین‌ترین نرخ مالیات بر دارایی را در کل ایالت کلرادو داشته باشد. پرداخت‌های سالانه چند میلیون دلاری پارک به شهر، مستقیماً برای بهبود خدمات عمومی، زیرساخت‌ها و برنامه‌های اجتماعی هزینه می‌شود.

پل رویال جورج امروز بیش از یک سازه است؛ یک نماد است. نمادی از نبوغ و سخت‌کوشی آمریکایی که با ثبت علامت تجاری «پل آمریکا» به رسمیت شناخته شده است. بقای آن از آتش‌سوزی مهیب سال 2013، لایه‌ای جدید از معنا به آن افزود و آن را به نماد استقامت و تولد دوباره تبدیل کرد. این پارک همچنین تعهد خود را به حفاظت از محیط زیست نشان داده است؛ از جمله با ساخت یک تصفیه‌خانه آب که آب را از عمق 450 متری رود آرکانزاس برداشت کرده و پس از استفاده، آن را به صورت پاک به رودخانه بازمی‌گرداند تا اکوسیستم طبیعی منطقه حفظ شود.

از رویای جسورانه یک کارآفرین تگزاسی در سال 1929 تا یک مقصد گردشگری مدرن و پررونق در قرن بیست و یکم، پل رویال جورج همچنان الهام‌بخش و شگفت‌انگیز است. این پل به بازدیدکنندگان یادآوری می‌کند که چگونه اراده انسان می‌تواند بر چالش‌های طبیعت غلبه کند و چگونه روح نوآوری می‌تواند میراثی ماندگار برای نسل‌های آینده خلق نماید.