چرا فیلم های موزیکال اینقدر محبوب هستند؟ - تنها پیامک

همان طور که احتمالا حدس می زنید در بیشتر مواقع به عواملی مانند پول ساز بودن پروژه و داشتن داستان مجذوب نماینده، تماشایی و پرکشش بازمی گردد. ساخت فیلم های سینمایی با حال و هوای تیاترهای موزیکال یا آماده کردن یک اجرای درجه یک صحنه ای بسیار پرهزینه و البته پر دردسر است و در نهایت پس از کش و قوس های فراوان و زحمت یک گروه بزرگ ممکن است حتی سرمایه اولیه بازنگرد؛ بنابراین وقتی یک طرح درجه یک با پتانسیل بالای جذب مخاطب در دست باشد که از قضا در سالن های سینما یا روی صحنه هم امتحانش را پس داده باشد، اقتباس محتمل ترین گزینه است.

در دوره ای زندگی می کنیم که ساخت دنباله ها و بازسازی ها به بیشترین مقدار ممکن رسید و طبیعتا ارتباط میان هالیوود و برادوی برای ساخت آثار موزیکال مخاطب پسند هم بیش از پیش شده است. ژانر موزیکال در 20 سال گذشته جان تازه ای گرفته و شاهد ظهور پدیده هایی مثل مولن روژ (Moulin Rouge)، شیکاگو (Chicago)، سر به راه باش (Walk the Line)، دختران رویایی (Dreamgirls)، سوئینی تاد: آرایشگر شیطانی خیابان فلیت (Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street)، بینوایان (Les Misérables) و لا لا لند (La La Land) بودیم که همگی برنده جایزه گلدن گلوب شدند.

مقدار اقبال فیلم های موزیکال میان مخاطبان به مقدار ای است که ستاره های زیادی جذب این آثار شدند که از جمله آن ها می توان به؛ ماما میا (Mamma Mia)، بزرگ ترین شومن (The Greatest Showman)، ستاره ای متولد شده است (A Star is Born)، دوران راک (Rock of Ages)، افسون زده (Enchanted)، آوازخوان حرفه ای (Pitch Perfect)، اجاره (Rent)، از این سو تا آن سوی دنیا (Across the Universe)، گربه ها (Cats)، آنی (Annie) و شبح اپرا (Phantom of the Opera) اشاره نمود.

البته همان طور که پیش تر گفتیم فقط تیاترهای موزیکال نیستند که به عنوان مرجعی برای اقتباس های سینمایی عمل می نمایند، گاهی ماجرا برعکس می گردد مثلا فیلم هایی مثل بیتل جوس (Beetlejuice)، دختران بدجنس (Mean Girls)، شرک (Shrek)، آن را روشن کنید (Bring it On)، مدرسه راک (School of Rock)، کری (Carrie)، قانونا بلوند (legally Blonde)، هذرها (Heathers)، نه تا پنج (9 to 5)، اسپری مو (Hairspray) و خانواده آدامز (The Addams Family) به علت استقبال گسترده مخاطبان خیلی زود به تیاترهای موزیکال تبدیل شدند و روی صحنه برادوی رفتند.

2021 هم به روال سال های گذشته مملو از فیلم های موزیکال بود که از جمله آن ها می توان به در هایتس (In the Heights)، همه درباره جیمی صحبت می نمایند (Everyones Talking About Jamie)، جشن پایکوبی سرانجام سال (The Prom)، تیک، تیک … بوم (Tick Tick… Boom)، ایون هنسن عزیز (Dear Evan Hansen) و داستان وست ساید (West Side Story) اشاره کنیم. البته تلویزیون هم در زمینه ساخت آثار موزیکال در یک دهه گذشته پیروز عمل نموده و به همه این ها انیمیشن های ارزشمند پیکسار و دیزنی را هم اضافه کنید. اگر همچنان سیراب نشدید باید بگوییم در آینده نزدیک نمونه های بیشتری هم در راه هستند.

بدیهی است که همه این آثار درجه یک از تیاترهای برادوی به سینما راه نیافتند اما نمی توان این واقعیت را نادیده گرفت که مخاطبان پروپاقرص جریان اصلی در اقبال آثار موزیکال در میان عامه مردم بی تأثیر نبودند. در هر صورت نسلی از هواداران سینما با این آثار بزرگ شدند که مطمئنا روی نسل بعدی فیلم سازان تأثیر می گذارند و چرخه تا ابد ادامه پیدا می نماید اما چرا این اتفاق به وقوع می پیوندد و اصلا چرا مخاطبان آثار موزیکال را تا این مقدار دوست دارند؟

همه جانبه بودن فیلم های سینمایی

یکی از انتقاداتی که به اقتباس های سینمایی موزیکال وارد می گردد این است که نمی توانند روح و جادوی اجراهای زنده را به خوبی منتقل نمایند که البته تا مقدار زیادی هم درست است اما از سوی دیگر می توان این طور استدلال کرد که اجراهای زنده تیاتر به مقدار فیلم های سینمایی همه جانبه نیستند و ممکن از ایراداتی داشته باشند که قابل جبران نباشند.

در هر صورت نمی توان این واقعیت را کتمان کرد که فیلم های سینمایی می توانند تجربه های همه جانبه تری را ایجاد نمایند؛ امکان برداشت های متعدد وجود دارد، می توان یک صحنه را از چند زاویه فیلم برداری کرد (از جمله نمای نزدیک) و در صورت لزوم می توان از جلوه های ویژه کامپیوتری استفاده کرد. فیلم های سینمایی می توانند نسبت به زندگی واقعی دنیا بزرگ تری را خلق نمایند و به داستان های معمولی عمق بیشتری بدهند. البته این اتفاق گاهی انرژی و شور اجراهای زنده را از بین می برد اما از سوی دیگر دوربین می تواند عملکردی را ثبت کند که تا سال ها در قلب و فکر مخاطبان زنده بماند.

توصیف عمیق سفر درونی یک شخصیت به وسیله موسیقی

مخاطبان اغلب با ترانه های فیلم های موزیکال ارتباط برقرار می نمایند؛ زیرا از پیغام های مرتبط، قلاب های صوتی به یادماندنی و موسیقی مجذوب نماینده تشکیل شدند. گاهی ترانه ها و اشعاری که بخشی از این داستان ها تیاتری هستند به خودی خود با اقبال گسترده ای رو به رو می شوند.

موسیقی ابزار مهمی برای بیان داستان در یک فیلم است و به پیشبرد طرح کلی، توسعه شخصیت ها و بیان درونی ترین حالات قهرمان یا ضدقهرمان یاری می نماید و نکته جالب و تأمل برانگیز این است که گاهی همه نکات گفته شده بدون احتیاج به رد و بدل شدن کوچک ترین دیالوگی، اتفاق می افتند.

ارتباط عاطفی متفاوت مخاطبان با فیلم های موزیکال

موسیقی می تواند در خط مقدم یک سکانس مهم حضور داشته باشد یا تنها در پس زمینه شنیده گردد، می تواند حتی بدون بیان یک کلمه حال و هوا و انتظارات متفاوتی در مخاطب ایجاد کند، می تواند پیش از واقعه سرنخ هایی درباره لحظه ترسناک یا دراماتیک احتمالی بدهد، می تواند حال و هوای یک شخصیت را به تصویر بکشد و در نهایت می تواند همه ژانرهای سینمایی را در بر بگیرد.

فیلم های موزیکال همه چیزهای گفته شده را در خود دارند و به همین علت هم تماشای آن ها تجربه بسیار مجذوب نمایندهی است. موسیقی لحظات نوستالژیکی ایجاد می نماید، خلق و خویمان را تغییر می دهد و ما را به احساست درونی مان متصل می نماید. هر قطعه موسیقی بسته به زمان و مکانی که آن را می شنویم تأثیر متفاوتی روی ما دارد. درباره فیلم های هم همین طور است؛ موسیقی زمینه احساسی لازم را ایجاد می نماید و بازتابی از دنیای سینمایی مخصوصش را ارائه میدهد. با این اوصاف مخاطب ارتباط احساسی متفاوتی با فیلم های موزیکال برقرار می نماید.

در سرانجام هنوز معین نیست که فیلم های موزیکال در آینده نزدیک به پرمخاطب ترین آثار گیشه تبدیل می شوند یا نه اما تا زمانی که داستان های مجذوب نمایندهی برای روایت وجود دارند، می توانیم به همکاری های درجه یک دیگری از برادوی و هالیوود امیدوار باشیم.

منبع: movieweb