زندگی روی موج هیجان - تنها پیامک

ماجرای زینب 33ساله، از اوخر سال81 زمانی که تازه دبیرستانی بود، آغاز شد. او تعریف می نماید همواره با دیدن خودرو های آتش نشانی و آمبولانس دلش به تپش می افتاد؛ نه تپش نگرانی که همه دارند، یک عشق و علاقه خاصی به صدای آژیر و رنگ قرمز و سفید این خودرو ها داشت.

تشویق های دوست او که چند سالی در جمعیت هلال احمر به عنوان داوطلب کار می نموده، زینب را ترغیب می نماید تا عضو داوطلب هلال احمر گردد و دوره های یاری های اولیه و امدادرسانی را بگذراند.

اختراعات جوان پرشور

زندگی زینب اما بعد از مهاجرت از خرم آباد شکل دیگری به خود گرفت؛ زمانی که سال84 همراه خانواده اش به دزفول مهاجرت کرد. در همین شهر بود که زینب در کلاس های آتش نشانی به عنوان همیار آتش نشان شرکت کرد.

حالا او در کنار لباس قرمز و سفید ماه نشان هلال احمر، لباس قرمزرنگ آتش نشانی را هم به تن داشت. در همین زمان بود که زینب دست به کار شد و برای ایستگاه آتش نشانی که عضو آن بود، اختراع هم کرد. آتش نشان ها در ایستگاه ها وسایلی مانند مارگیر و سفره نجات دارند.

در ایستگاهی که زینب بود، یک میله برای مارگیری وجود داشت. او به این فکر کرد که وسیله مارگیری باید فراتر از میله و طناب باشد،بنابراین دست به کار شد و انبر مارگیری را اختراع کرد.

اختراعات زینب به انبر مارگیری خلاصه نشد. یکی از وسایل پرکاربرد در آتش نشانی سفره نجات است، سفره ای که عموما وارداتی و بسیار هم گران است.

در ایستگاه آتش نشانی یک شهرستان کوچک اما شاید پیدا کردن این سفره سخت باشد، زینب اما دست به کار شد و قیچی و سوزن به دست گرفت و خود، سفره نجات داخلی دوخت.

سفره نجات زینب خیلی ارزان تر هم درآمد؛ 84 هزار تومان. اوج فعالیت های زینب در دزفول در سال 88 است، درست زمانی که او در کلاس های امدادونجات کوهستان شرکت کرد.

اولین زن آتش نشان شهر

همه اهالی دزفول آن روزی را که یک دختر جوان در مانور آتش نشانی، در میان زمین و آسمان آویزان بود و در زمان پایین آمدن ناگهان یکی از طناب هایش پاره شد را به یاد دارند.

آن روز همه حاضران در مراسم از جمله شهردار شهر، نفس در سینه حبس کردند، از روی جایگاه ها بلند شدند و با نگاه نگران به دختری که در حال سقوط بود خیره شدند.

دختر اما باکش نبود. با یک طنابی که هنوز به آن آویزان بود، تعادلش را حفظ کرد و از روی پل و با یک طناب، سُر خورد و به سلامت پایش را روی زمین گذاشت.

صدای سوت و تشویق مردم،تمام شهر را پر کرد. برای آنها، فیلم های اکشن رنگ واقعیت گرفته بودند و قهرمان جدیدی در جلوی چشمان شان متولد شده بود.

شهردار که از اختراعات و توانایی دیگر زینب خبر داشت، دستور استخدام دختران آتش نشان را صادر کرد و زینب و یک دختر دیگر آتش نشان استخدام شدند.

روزگار اما خواب دیگری برای زینب دیده بود. درست زمانی که او منتظر آخرین امضای استخدام بود، یک نفر دیگر به جای او استخدام شد! همان سال زینب در شهر زادگاهش، خرم آباد در رشته فناوری ارتباطات قبول شد و دوباره به شهرش برگشت و رویای آتش نشان شدن را برای همواره فراموش کرد. هرچند به خاطر کوهستانی بودن شهرش، حالا دیگر فرصت و امکان بیشتری برای صخره نوردی پیدا نموده بود.

همواره امدادرسان

سال 82 که بم لرزید، زینب به عنوان عضو داوطلب هلال احمر، متصدی جمع آوری یاری های مردمی در شهرش شد. آن موقع البته زینب کوچک بود.

بعدها که عظیم تر شد،توانایی هایش هم بیشتر شد. در زلزله بروجرد او همچنان در پشت صحنه کار داوطلبانه انجام داد.

زلزله کرمانشاه اما همه چیز را تغییر داد. شامگاه روز یکشنبه 21 آبان ماه 96 که زلزله 7.3 ریشتری سرپل ذهاب و شهرهای اطراف را لرزاند، زینب هم که زلزله را احساس نموده بود، با پایگاه هلال احمر شهرش تماس گرفت و از آنها خواست تا او را به کرمانشاه بفرستند. گروه امداد و نجات شهرستان خرم آباد جزو اولین گروه های امداد و نجاتی بود که به کرمانشاه رسید.

آن موقع که زینب وارد شهر سرپل ذهاب شد، شهر هنوز بحران زده بود. آب، برق و گاز قطع بود و نیروهای امدادی هم در حال آواربرداری و امدادرسانی بودند. او اما نه به عنوان یک نیروی داوطلب هلال احمر که به عنوان یک پزشکیار کنار دست پزشکانی که در منطقه حاضر شده بودند نهاده شد و به پانسمان و درمان زخمی ها پرداخت. زینب سه، چهار روزی را در کنار زلزله زده ها بود. بعد از گذشت تقریبا دو سال از آن زلزله، یک صحنه هنوز در ذهنش مانده و با یادآوری آن ناراحت می گردد. زینب گفت: ما یک پیرزن زمینگیر را در میان آوار پیدا کردیم. این مادر تمام اعضای خانواده اش را از دست داده و تنها بازمانده خانواده بود که یک شبانه روز زیر آوار مانده بود. نجات این پیرزن را هرگز فراموش نخواهم کرد.

فاتح دماوند

زینب در یک شهر کوچک زندگی می نماید و در همان ابتدا هم خانواده اش همراه و موافق فعالیت های او نبودند. زمانی که او کار صخره نوردی را آغاز کرد، مادرش اجازه صخره نوردی را به او نداد. نگرانی مادرانه از وقوع حادثه ای دلیل این نارضایتی بود. زینب ولی دل مادر را نرم کرد. به او عکس ها و فیلم هایی را نشان داد و شرح داد که صخره نوردی و کوهنوردی ایمن ترین ورزش ها در دنیا هستند. او به مادرش گفت که با تبحر در این رشته می تواند به دیگران یاری نموده و در سوانح، با حضورش برای دیگران مفید باشد. همین شد که مادر موافقت نموده و همراه و همیار او شد. در تمام لحظاتی که زینب از در و دیوار بالا می رفت و به دیگران یاری می کرد، پدر پشت او بود و با نگاه مهربانش از او حمایت کرد. زینب عاشق ارتفاع و هیجان است و بلندترین ارتفاعی را هم که فتح نموده، قله دماوند، بلندترین قله ایران است. به جز اینها او از ساختمان 25طبقه هم بالا رفته است. درست است که کار با طناب و چکش و بالا رفتن از کوه، صخره و ساختمان های بلند هیجان انگیز و جذاب است اما رعایت ایمنی در صخره ها و کوه هاست که باعث هیجان انگیزتر شدن این ورزش شده است. رعایت ایمنی از نظر زینب، مهم ترین بخش صخره نوردی و کوهنوردی است. از نظر او فتح قله های بلند، با همین رعایت ایمنی است که امکان پذیر است؛ اتفاقی که هر کوهنورد باید به آن توجه و آن را رعایت کند. عوارض ماندن در ارتفاع اما زیاد است. بیش از یک ساعت ماندن در ارتفاع، سرگیجه، سر درد، افت فشار و قند خون، بیهوشی و حتی رفتن به کما را به همراه دارد. به اضافه این که آویزان ماندن از طناب باعث کوفتگی هم می گردد. زینب همه اصول ایمنی را رعایت می نماید و مراقب است دچار این عوارض نگردد. رکورد او یک ساعت و نیم تا یک ساعت و 40 دقیقه در ارتفاع ماندن است.

لیلا شوقی - جامعه / روزنامه خبرنگاران