اسب عجیبی که مثل گوسفند پشم دارد و سالی 2700 کیلو شیر می دهد!، عکس - تنها پیامک

به گزارش خبرگزاری خبرنگاران ، براساس گزارش رازبقا، باشقیر یا باشقورت که به نام باشکیر نیز شناخته می گردد نژاد اسب قوم باشقیر یا باشکیر است. این اسب عمدتاً در باشقیرستان، که یک جمهوری در فدراسیون روسیه که از غرب کوه های اورال جنوبی آغاز و تا رودخانه ولگا امتداد دارد، پرورش یافته است. مرکز اصلی پرورش، مرکز باشقیرستان یعنی اوفا است.

تاریخچه

منشا اسب باشکیر معین نیست. در قرن نوزدهم ارزش مالی آن به رسمیت شناخته شد و اقداماتی برای افزایش توانایی های کاری و کیفیت سنتی آن به عنوان فراوری نماینده شیر و گوشت انجام شد. مراکز پرورش این اسب عجیب و غریب در سال 1845 راه اندازی شد.

اسب باشکیر با سایر نژادهای اسب اتحاد جماهیر شوروی سابق مانند اسب سنگین روسیه تلاقی داده شده است. جفت گیری های آزمایشی با اسب های قزاق و یاکوت نیز ایجاد شده است. باشقیرستان دارای سومین جمعیت اسب در میان اتباع فدرال روسیه، پس از منطقه آلتای و جمهوری ساخا است. در سال 2003، جمعیت اسب های باشکیر 94470 رأس گزارش شد؛ تا اوایل سال 2011 این تعداد به تقریبا 137000 افزایش یافت.

معینات

باشکیر اسب کوچکی است که حدود 142 سانتیمتر قد تا کتف دارد. بدن و قفسه سینه پهنی دارد و دور قفسه سینه آن به طور میانه حدود 180 سانتی متر است. دارای سر بزرگ و گردن کوتاه، کتف کوتاه و پشتی صاف است. پاها کوتاه، اما با استخوان بندی درشت هستند. مقدار استخوان بین زانو و مچ یا همان ساق ممکن است به 20 سانتی متر برسد. رایج ترین رنگ های پوشش اسب باشکیر عبارتند از: ماسه ای، شاه بلوطی، خاکستری موشی و قرمز مایل به قهوه ای یا تیماج. یال و دم این اسب ضخیم است و پوشش اسب باشکیر نیز ضخیم و اغلب مجعد است. یک مطالعه دو ساله منتشر شده در سال 1990 نشان داد احتمال اینکه باشکیر آمریکایی که دارای پوشش مجعدی نیز هست، از نژاد اسب باشکیر باشد بسیار کم است.

دو نوع متمایز از اسب باشکیر وجود دارد: یک نوع کوهستانی کوچک تر و سبک تر که عمدتاً برای سوارکاری استفاده می گردد، و یک نوع استپی که تا حدودی سنگین تر است.

این اسب ها به طرز چشمگیری مقاوم هستند. گله ها را می توان به طور گسترده مدیریت کرد و در زمستان در شرایط برف و کولاک که دما به منفی 40 درجه سانتی گراد می رسد می تواند در فضای باز باقی می ماند.

کاربرد اسب باشکیر

باشکیر برای سوارکاری و برای حمل بار، بستن به کالسکه و کارهای مزرعه استفاده می گردد. استقامت قابل توجهی نیز دارد. گزارش هایی از این اسب ها وجود دارد که در مسافت های 120 تا 140 کیلومتری در روز، ترویک یا همان سورتمه های سه اسبی می کشند.

مادیان ها شیر فراوانی فراوری می نمایند. میانه عملکرد سالانه 1500 یا 2100 کیلوگرم در یک شیردهی 240 روزه است. فزونین مادیان حتی تا 2700 کیلوگرم نیز شیردهی دارد. بخش اعظم شیر این اسب را به کومیس تبدیل می نمایند. فراوری کومیس یک فعالیت ملی برای مردم باشکیر است. کومیس نه فقط به علت کیفیت مزه و خاص بودنش اهمیت دارد بلکه برای خود مردم باشکیر نیز یک فعالیت سودآور است. بعلاوه موهای شانه شده از پوشش ضخیم زمستانی این اسب را می توان به لباس تبدیل کرد.

کومیس یا قمیز فرآورده ای است که از تخمیر شیر مادیان به دست می آید و به علت داشتن قند برای تخمیر الکلی بسیار مناسب است. کومیس چیزی حول و حوش 2 درصد الکل دارد و وجود دی اکسید کربن زیاد به ان حالت گازدار شدید می دهد. این ماده دارای طعم مخمری - الکلی است.

اگرچه این اسب ها در حلقه های نمایش چشم نواز و غیرمعمول هستند، اما باشکیرها دارای حرکت، استقامت و احساسی برای فزونی در هر رقابتی هستند. فرفری ها در سطوح بالای درساژ و پرش نمایشی به کار گرفته شده اند و ثابت نموده اند معلم قابل اعتماد و صبوری برای رقیب آخر هفته هستند. اسب های باشکیر به طور معین اسب های آرام و هم سطحی هستند که اسب های عالی برای سوارکاران مبتدی تحت نظارت هستند.

اسب های باشکیر افراد دارای حساسیت به اسب را از مبتدی تا مراحل پیشرفته تر سوارکاری حمل کرداند. آن ها بعلاوه برای سواری ترکیبی، اسب های دامداری، اسب های دنباله رو و همراهان اسب های دیگر استفاده شده اند. بعضی از موفرفری ها با اسب های یورتمه آمیخته شده اند. حدود 10 درصد از دورگه ها یکی از انواع حرکت ها مانند دویدن، یورتمه یا به سرعت قدم زدن را انجام می دهند که به آن آشفتگی فرفری نیز می گویند. فرفری برای مسابقه یا نمایش یورتمه های بالا استفاده نمی گردد.

باشکیر آمریکایی

اسب فرفری باشکیر آمریکایی یا اسب فرفری آمریکای شمالی یک نژاد اسب در آمریکای شمالی است که با پوشش موی غیرمعمول و مجعدش معین می گردد. این اسب با اسب های آسیایی مانند باشکیر و لوکای که ممکن است دارای روکش فرفری نیز باشند، ارتباطی ندارد. رنگ های مختلفی از باشکیر آمریکایی در مزارع پرورش داده می گردد.

یکی از تئوری های رایج ارتباط بین باشکیر فرفری آمریکایی و اسب باشکیر روسی را نشان می دهد. با این حال، تحقیقات شان توماس، نویسنده اسب فرفری در آمریکا؛ اسطوره و راز، این مفهوم را به چالش می کشد. مکاتبات با دانشمندان و کارشناسان روسی نشان داد که هیچ شواهدی از وجود اسب های مو مجعد آمریکایی در منطقه باشکیر وجود ندارد. در عوض، اسب لوکای از منطقه تاجیکستان گهگاه پوشش فرفری معینی داشته است. با این حال، سوابق تاریخی و سیاهه های مربوط به واردات، در اینکه اسب لوکای منشأ باشکیر فرفری است را رد می نمایند.

نظریه دیگری می گوید که اجداد باشکیر فرفری در آخرین عصر یخبندان از پل خشکی عبور کردند. با این حال، شواهد فسیلی مبنی بر وجود اسب ها در قاره آمریکا در این دوره وجود ندارد و اسب هایی که به وسیله اسپانیایی ها دوباره معرفی شدند، اولین حضور مستند بودند.

پوشش، یال و دم

مکانیسم ژنتیکی که باعث نقص پوشش فرفری در اسب می گردد به طور کامل شناخته نشده است. این احتمالا شامل جهش های ژنتیکی غالب و مغلوب می گردد. به طور غیرعادی، یال و دم نیز در تابستان پوست اندازی می نمایند. بچه ها آن ها ممکن است کاملا مجعد باشند.

فرفری ها یال های شکافته شده دارند و در هنگام نمایش بافته یا بریده نمی شوند. فرفری ها معمولاً به رنگ شاه بلوطی هستند، اما می توانند در هر رنگی از رنگ های معمولی وجود داشته باشند؛ از سیاه و خاکستری گرفته تا نشانه های اسب آپالوسا؛ از الگوهای پینتویی گرفته تا رنگ های رقیق مانند پوست سیاه، قرمز مایل به قهوه ای، گرولا و کرملو.

مراقبت از موهای مجعد اسب ساده است، زیرا بیشتر افراد ترجیح می دهند یال را شانه ننمایند، زیرا موها حالت مجعدی خود را از دست می دهند. یال ها را اغلب کوتاه می نمایند تا از مات شدن آن ها جلوگیری گردد. دم ها را می توان شانه کرد. بعضی از افراد موهایی که در فصل بهار از یال و دم در بهار ریخته می گرددرا برداشت می نمایند و سپس مو را به انجمن الیاف Icho اهدا می نمایند تا از این مو مو برای ریسندگی استفاده گردد. تمام عواید به کوشش های تحقیقاتی درباره اسب موفرفری تخصیص داده می گردد.

227227

اسب باشقورت اسب باشقورت اسب باشقورت اسب باشقورت اسب باشقورت اسب باشقورت اسب باشقورت اسب باشقورت اسب باشقورت اسب باشقورت