مرثیه جان پدر کجاستی؛جوانان افغان را متحدتر از همواره کرد - تنها پیامک

مهسا مژدهی: جان پدر کجاستی؟ جمله ای است که جان فارسی زبانان را آتش زده. سوالی بی پاسخ پدری از دختر جوانش که هفته گذشته در حمله به دانشگاه کابل کشته شد. این اولین و آخرین باری نیست که پدران و مادران افغانستان، به امید آنکه نام فرزندشان در فهرست کشته شدگان نباشد، دست به دعا بلند می نمایند و روز بعد، ناامید و دلشکسته تن بی جان آنها را به خاک می سپارند. این مرثیه ای است که هر هفته در کابل، قندهار و ... تکرار می گردد.

دانشگاه کابل در آتش و خون

روز دوازدهم آبان ماه، گروهی افراد مسلح به دانشگاه کابل وارد شدند و در عرض شش ساعت آن را به خاک و خون کشیدند تا اینکه به خاطر ورود نیروهای افغان، بمب های انتحاری را در دستان خود منفجر نموده و کشته شدند. طالبان بلافاصله خودش را از این کشتار مبری دانست و به جایش داعش گفت که ترتیب این حملات را داده است. دانشگاه کابل دانشگاه بزرگی است که پیدا کردن راه های خروجی اش آنقدرها ساده نیست. حمله در صبح و از شمال دانشگاه و بخش حقوقی آغاز شد.

ساعتی بعد از آنکه تعیین شد 22 جوان غیرنظامی قربانی خشونت گروه های تندرو در دانشگاه شده اند، ویدئویی از محمد راهد، جوان بیست و دو ساله و دانشجو منتشر شد که همان روز در حمله جانش را از دست داده بود. محمد در ویدئویی که دست به دست می شد می گفت:زندگی پر از چالش، درد، اندوه، فشارها و مسائل است، اما هنوز هم لبخندی بر این لب ها نشسته است. انتشار تصاویر این جوان باعث شد تا کشته شدگان دانشگاه کابل چهره و نام بیابند و دیگر عددی بین عددهای قربانیان جنگ نباشند.

داعش گفت که دو مهاجم این گروه مراسم فارغ التحصیلی قضات و بازرسان را هدف قرار داده بودند. امر الله صالح معاون اشرف غنی، بعد از خاتمه یافتن درگیری در دانشگاه بیانیه داعش را جعلی توصیف کرد و گفت سلاح های یافت شده در صحنه با عکسی که داعش منتشر نموده، مطابقت ندارد. آقای صالح همچنین به پرچم طالبان که ظاهرا در محل حمله پیدا شده است، به عنوان مدرکی اشاره نمود که نشان می دهد حمله کار طالبان و نه داعش است.

شعارزنده باد امارت بر روی دیوار خونین و گلوله باران شده دانشگاه، حرف های امرالله صالح را تائید می کرد. این گروه در سال 2016 هم به دانشگاه حمله نموده و سیزده دانشجو را به گلوله بسته بودند.

منصور مردی که در حمله سال 2016 در دانشگاه حضور داشته و جان سالم به در برده بود میگوید، حمله نمایندگان در آن سال شمایل طالبان را داشتند. اما بعید نیست که اینبار گروه تندروی دیگری مثل داعش که خودش هم با طالبان درگیر است، با هدف خراب کردن این گروه پرچم را به داخل برده باشد و شعار مربوط به طالبان را روی دیوار نوشته باشد. در افغانستان این نوع رفتار سابقه دارد.

جان پدر کجاستی؟

ماجرای جان پدر کجاستی از آنجا آغاز شد که نماینده هرات، در توئیتر خود نوشت وقتی یک شهروند در حال جمع کردن تلفن همراه قربانیان از کنار آنها بود، به گوشی موبایلی بر می خورد که 142 تماس از دست رفته داشته و سر آخر پیغام پدر بر روی صفحه نقش بسته بوده که جان پدر کجاستی؟

این توئیت در فضای فارسی زبان غوغایی به راه انداخت. ایرانی ها، افغان ها و تاجیک ها، هشتگی به نام جان پدر کجاستی؟ ساختند و خیلی زود این همدردی راهش را به خیابان های ایران باز کرد. بیلبوردهایی در تهران و مشهدبرای همدردی نصب شد که در آن تصاویری از این حمله خونبار به همراه جملهجان پدر کجاستی نقش بسته بود. فردای روز حملات بعضی از ایرانی ها با گل هایی سفید رنگ و شمع به کنار سفارت افغانستان در تهران رفتند تا همدردیشان را به گوش مردم همسایه برسانند.

همان شب فاجعه افغان ها پلاکاردهایی را در دانشگاه نصب کردند که بر روی آن نوشته شده بود:فردا به دانشگاه بر خواهیم گشت. آنها بازگشت به کلاس های درس را به مبارزه با تندروهای مسلح تبدیل کردند. افغانستانی ها حمله به دانشگاه و مدرسه را حمله به مراکز فکر و اندیشه و نوگرایی می دانند. این تمام چیزی است که داعش و طالبان حتی اگر قدرتش را از دست داده باشد، برای ستیز با آن کوشش خواهد نمود.

محبوبه در افغانستان به خبرنگاران می گوید: مردم در کابل عصبانی هستند. مستقیما دولت را مسئول این اتفاق می دانند. پنجشنبه در کابل ما تظاهراتی علیه طالبان و دولت داشتیم که نتوانسته امنیت را تامین کند. دولت است که این جرات را به آنها داده تا مردم را بکشند.

او به مذاکرات با طالبان اشاره نموده و می گوید: از وقتی مذاکرات آغاز شده، حملاتی که به کشته شدن غیرنظامیان انجامیده، پنجاه درصد افزایش داشته است. دولت به مردم می گوید که این مذاکرات قرار است صلح را به افغانستان بیاورد. اما چگونه؟

عالیه زن دیگر افغان است که از تهران حوادث کشورش را دنبال می نماید. او می نویسد: عجیب است که همه تندروها را در فاجعه کابل تکفیر می نمایند و یکی زبان باز نمی نماید که مگر اینها محصول چه هستند؟ سربرآورده از کدام قدرتند؟ مگر وقتی هزار قلاده طالب از زندان با صلح آمریکایی رها شدند، نمی دانستیم چه خواهد شد؟

ناامنی در افغانستان بیشتر شده است

حمله به دانشگاه تنها فاجعه در هشت روز گذشته نبود. یما سیاوش مجری برنامه های سیاسی شبکه طلوع، چهار روز بعد از در انفجار اتوموبیل به همراه سه نفر دیگر کشته شد. او از محبوبیت زیادی برخوردار بود و کشته شدنش همدردی زیادی برانگیخت و در عین حال به افغان ها یادآوری کرد که هیچ کس در این جغرافیا از انتحاری و بمب در امان نیست.

اما به غیر از کابل در گوشه و کنار دیگر افغانستان هم اوضاع مشابه است. دوشنبه در قندهار بر اثر انفجار بمبی که در یک ماشین کار گذاشته شده بود، سی نفر کشته و زخمی شدند. طالبان مدتی است که در سه روستای اطراف این شهر، جا خوش نموده و در حال پیش روی است. پاسگاه های پلیس در منطقه جنوبی افغانستان که منطقه ای گرجهتی است یکی پس از دیگری در حال تسلیم شدن هستند.

در افغانستان طالبان و داعش با یکدیگر درگیرند. دولت پیش از این از درگیری آنها راضی بود چرا که به نظر می رسید این دو گروه چنان به خود مشغولند که دیگر وقتی برای عملیات تروریستی علیه مردم را ندارند. اما با آغاز مذاکرات بین طالبان و ایالات متحده، برخلاف انتظار بر میزان حملات افزوده شد. با آزاد شدن صدها زندانی طالبان که در میان آنها بعضی از چهره های خطرناک دیده می شدند، این گروه جرات بیشتری برای ایجاد ناامنی پیدا کرد.

در افغانستان روز به روز از میزان هواداران صلح با طالبان کاسته می گردد. در شهرهای جنوبی و کابل ناامنی آنقدر افزایش داشته که مردم به این نتیجه برسند، خبری از صلحی واقعی با حمایت ایالات متحده نخواهد بود و راه آسودگی از این جنگ جهتی متفاوت خواهد داشت. با روی کار آمدن بایدن امیدهایی در افغانستان ایجاد شد که شاید دولت جدید این کشور راهکار بهتری برای حل بحران افغانستان داشته باشد و جهت پمپئو و ترامپ را که به کاهش قدرت دولت و افزایش توان طالبان انجامید، دنبال نگردد.

از سوی دیگر گروه طالبان خود دچار مسائل عدیده ای شده است. بعد از مرگ ملاعمر این گروه همبستگی خود را از دست داد و به همین دلیل دست به خشونت های بیشتری زد، چرا که هر دسته از آنها از رهبران محلی جداگانه دستور می گیرند و اغلب کوشش های خطرناکی برای بازگشت قدرت خود دارند. این چند دستگی طالبان را خطرناک تر از یک دهه اخیر نموده است.

مردم در افغانستان دولت را مسئول اصلی مسائل می خوانند و می گویند برای آنها کشته شدن غیرنظامیان اتفاقی است که زود فراموش می گردد و اهمیتی ندارد. آنها برنامه ای برای بعد از صلح با طالبان ندارند و با انتخاب شیوه های غلط دفاعی مردم را در خطر می اندازند. با سرد شدن هوا شرایط در مناطق جنوبی خطرناک است و دولت با لاپوشانی خبرهایی که از قندهار و حوالی آن می آید سعی دارد تا افکار عمومی را مدیریت کند. اما خشم مردمی که هر روز جانشان را از دست می دهند، مستقیما به سوی ارگ متمرکز است.

>>> در همین رابطه بیشتر بخوانید:

دلنوشته عراقچی برای قربانیان دانشگاه کابل/عکس

انفجار در کابل دو رسانه ای معروف افغانستان را به کام مرگ برد

نشست سه جانبه ایران، روسیه و هند با موضوع افغانستان برگزار گردید

312 310